O zmroku z jednego z korytarzy, znajdujących się na najniższej kondygnacji zamku, zaczęły dobiegać niepokojące odgłosy - przynajmniej jak na tę porę, gdy większość szkolnej społeczności rozchodziła się do swych sypialni, napełniwszy żołądki do syta zaserwowanymi podczas kolacji daniami. Tak się akurat złożyło, że najnowszy nabytek w kadrze pedagogicznej, świeżo upieczony profesor nauk różdżkarskich, wolał w przeciwieństwie do reszty swych kolegów po fachu wybrać się na drobny spacer po komnatach zamku przed spoczęciem w zaciszu własnego pokoju z ulubioną lekturą. Zwłaszcza o tej porze, gdy mury tej wiekowej budowli mogły wreszcie odetchnąć po całodniowym gwarze, jaki niósł się hałaśliwie po wszystkich korytarzach wraz z podążającymi na swe lekcje zgrajami uczniów, profesor uwielbiał wymykać się na samotne przechadzki wzdłuż lochów, by napawać się kojącą ciszą opustoszałego zamczyska.

Dlatego po zejściu wąskimi schodami do podziemia, gdzie jedyne źródło światła stanowił nikły blask płomieni z zawieszonych na ścianach pochodni, nie potrzeba było wiele więcej niż stłumiony trzask, jakby towarzyszący jakiemuś upadającemu przedmiotowi, oraz odgłos czyichś chichotów i następnie oddalających się kroków, aby przykuć jego uwagę. Mężczyzna zmrużył podejrzliwie oczy, po czym skierował się żwawo do źródła dźwięku. Zapalił czubek różdżki, mrucząc pod nosem: "Lumos", a kiedy wyłonił się zza krawędzi korytarza, światło z jej końca padło na skuloną w rogu opuszczonej sali sylwetkę małego, zapłakanego chłopca. Na widok nauczyciela, który bez zawahania rzucił się ku niemu na pomoc, maluch począł pospiesznie wstawać z ziemi i ocierać sobie policzki z łez.

Nauczyciel, po bliższym rozpoznaniu, od razu dostrzegł, że dzieciak padł ofiarą czyjejś przemocy. Jego szata wyglądała na poszarpaną i wygniecioną, zupełnie jakby z kimś się szamotał. Kątem oka profesor zauważył natomiast na jego piersi żółty emblemat domu Helgi Hufflepuff. Westchnął w duchu, bez słowa pomagając chłopcu się podnieść.

- Pan... pan profesor Hart... - wyjąkał zaraz chłopiec, przełykając nerwowo ślinę. Błądził wzrokiem dookoła, jakby w strachu przed spojrzeniem mężczyźnie prosto w oczy. - To nic takiego, profesorze... naprawdę, to nic...
W głębi obaj wiedzieli, że chłopak tylko blefuje, nie chcąc narażać się na jeszcze większe kłopoty. Profesor przeszył go spojrzeniem swoich chłodnych, bystrych oczu. Wydawał się opanowany, a w jego głosie nie pobrzmiewało nic poza stoickim spokojem, co najwyraźniej dodawało chłopcu ulgi i poczucia pewności.
- Nie zamierzam pytać, co robiłeś tutaj o tej porze sam. Domyślam się, że dostałeś już nauczkę większą, niż na to zasłużyłeś.
Chłopiec spuścił zawstydzony głowę, ale profesor ciągnął nieustępliwie dalej, nie odrywając od niego wcale wzroku.
- Czy to był ktoś z innego domu? Zdaje mi się, że słyszałem więcej niż jedną osobę. Dlaczego cię zaczepili?
Uczeń podniósł nagle głowę, utkwił swoje zaszklone oczy w nauczycielu, a jego zarumieniona, nieśmiała twarz świadczyła, że z najwyższym trudem przychodzi mu zabranie głosu.
- Profesorze... dlaczego ja trafiłem do Hufflepuffu?
Profesor Russel Hart oczekiwał takiego pytania. Od początku, kiedy tylko dojrzał żółty emblemat z borsuczym godłem na jego piersi, domyślał się, że powodem zajścia musiała być dyskryminacja małego Puchona przez rówieśników z innych domów. Łamiący się głos chłopca oraz ta nuta goryczy i żalu, jakie w nim dosłyszał, wcale nie ułatwiały mu udzielenia odpowiedzi. A mimo wszystko zebrał się w sobie, tak by zabrzmieć na tyle pewnie, silnie oraz dumnie, aby chłopak też odczuł, że nie ma żadnej przyczyny, dla której powinien wątpić w siebie i swoją przynależność do domu.
- Ponieważ jesteś twardszy niż twoi rówieśnicy. Nie idziesz na łatwiznę. Nie szukasz poczucia bezpieczeństwa czy poklasku. - Nauczyciel zmierzył go uważnym spojrzeniem. Jedną ręką podniósł, a następnie podał uczniowi obdartą książkę, która leżała tuż obok na ziemi, podczas gdy drugą położył na jego ramieniu. Kiedy się odezwał, głos miał niesłychanie stanowczy. - Zapamiętaj to, chłopcze. Hufflepuff nie jest domem dla mięczaków, lecz dla najwytrwalszych ze wszystkich. - Posłał mu ciepły uśmiech, a z jego twarzy biło wyraźne przekonanie co do swej nieomylności.
Odprowadzony w milczeniu do dormitorium Puchonów, maluch przez resztę drogi mógł w spokoju przemyśleć słowa swego opiekuna, przy którym czuł się teraz naprawdę bezpiecznie.