Dzień jak każdy inny. Zimowy wiatr tańczył wolno w gałęziach pokrytych śnieżną pierzynką. Białe płatki śniegu wirowały tworząc niezapomniane widowisko. Wszędzie było biało, jezioro skute lodem, śnieg opatulił błonia, wszystko zostało pochłonięte przez zimę. W tej zimowej scenerii wszystko było idealne, lecz perfekcja nie mogła trwać wiecznie. Przez błonia szła kobieta opatulona zielonym, zimowym płaszczem oraz malachitowym szalu, który zasłaniał pół twarzy. Na głowę zarzucony miała kaptur. Postać mogła wyglądać dość tajemniczo, dla uczniów, którzy pierwszy raz ją widzieli, jednak dla tych, którzy widują ją codziennie od paru lat była ona zwyczajna. Kiedy weszła do zamku, spojrzała na tablicę ogłoszeń, jej ręka energicznie powędrowała ku górze uderzając o czoło kobiety. Mogło to wyglądać dość dziwnie, jednak szarooka nie przejmowała się tym. Zdjęła szal, kaptur i zaczęła rozpinać płaszcz. Po chwili była tylko w swojej szacie, poprawiła ją, a swoją tarczę przed zimnem przewiesiła przez rękę. Szybkim krokiem skierowała się do swojego gabinetu. Częsty stukot obcasów jasnowłosej zaciekawił uczniów jak i skrzaty. Kiedy nauczycielka zobaczyła jednego ze znajomych jej skrzatów kiwnęła, aby podszedł. Poprosiła o filiżankę aromatycznej, czarnej herbaty do jej gabinetu. Uśmiechnęła się do skrzata i wręcz pobiegła do swojego gabinetu. Na krześle tuż przy drzwiach odłożyła swoją izolację przed mrozem i zasiadła zza czarnym biurkiem. Sięgnęła po pergamin i zobaczyła, że stoi przed nią herbata. Na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. Przyłożyła ją do malinowych ust i wzięła dwa łyki delektując się cudownym smakiem. Niektórym mogłoby się wydawać, że to Susan zachwyca się nad byle czym, jednak napar ten był po prostu wyśmienity. Trafiał idealnie w gusta kobiety. Odłożywszy filiżankę w prawej dłoni profesorki pojawiło się piór. Zgrabne literki na pergaminie utworzyły następujące ogłoszenie.